BundesRetro: Puchar Ligi Niemieckiej

Z przerwami w latach 1972–2007 odbywał się organizowany przez Niemiecki Związek Piłki Nożnej przedsezonowy turniej zwany Pucharem Ligi Niemieckiej. Grały w nim głównie, co oczywiste, kluby na co dzień rywalizujące ze sobą w Bundeslidze.

Najwięcej zwycięstw w tych rozgrywkach odniósł, jak łatwo można się domyślić, Bayern Monachium. Najlepszym strzelcem w historii DFL–Ligapokal został Giovane Élber (osiem goli), a najwięcej spotkań, bo czternaście, rozegrał Hasan Salihamidzić.

Pierwszy raz turniej został rozegrany w 1972 roku. Sezon ligowy ze względu na Letnie Igrzyska Olimpijskie w Monachium miał rozpocząć się dopiero w połowie września. Puchar Ligi stanowił swoistego rodzaju wydłużony okres przygotowawczy. W debiutanckiej edycji udział wzięły nie tylko zespoły z najwyższej klasy rozgrywkowej, ale i z Regionallig. Łącznie trzydzieści dwie ekipy, które zostały podzielone na osiem czterozespołowych grup. „Gwiazda Południa” trafiła do grupy ósmej, gdzie jej przeciwnikami byli Bayern Hof, TSV 1860 oraz Vfb Stuttgart. W sześciu spotkaniach zanotowała trzy wygrane (dwa razy nad „Lwami” z Monachium i raz nad „Die Schwaben”) i tyle samo porażek. Zajęła trzecie miejsce i nie awansowała do ćwierćfinałów. Ostateczne zwycięstwo przypadło Hamburgerowi SV, który w finale pokonał 4:0 Borussię Mönchengladbach.

Kolejna edycja rozpoczęła się dopiero w 1997 roku. Do tego czasu przed sezonem rozgrywano Superpuchar Niemiec. Jednak od tej pory aż ostatniej odsłony tego turnieju brało w nim udział sześć zespołów. 

Cztery razy z rzędu między 1997 a 2000 rokiem zwycięstwo zanotował Bayern. Pod koniec lipca 1997 r. najpierw wygrał w półfinale z Borussią Dortmund 2:0 po golach Élbera i Markusa Babbela. Następnie w finale rozgrywanym w Leverkusen w takim samym stosunku pokonał Stuttgart. Dla zespołu Giovanniego Trapattoniego bramki zdobywali Mario Basler oraz znowu Élber.

Te same zespoły spotkały się ponownie w finale w kolejnym roku. Trenerem monachijczyków był już legendarny dzisiaj  Ottmar Hitzfeld. Sam mecz był popisem Élbera, zdobywcy hat tricka. Minutę przed zakończeniem spotkania jeszcze jednego gola dołożył Carsten Jancker. Natomiast w 1999 roku rywalem Bayernu był Werder Brema prowadzony przez Thomasa Schaafa i mający w swoim składzie chociażby Franka Baumanna, Torstena Fringsa i Aíltona. Rekordowy mistrz Niemiec wygrał 2:1, swoje gole zdobywając w pierwszej połowie (Paulo Sérgio, Michael Tarnat). W 56 minucie odpowiedział Sören Seidel. Więcej bramek trzynaście tysięcy kibiców zasiadających na trybunach BayArena nie ujrzało.

Na tym samym stadionie odbył się następny finał. W nim pierwszego sierpnia 2000 roku Bayern bez większych problemów pokonał Herthę Berlin, chociaż wszystkie gole padły w drugiej części gry. W ciągu siedmiu minut, między 50 a 57 minutą, podopieczni Hitzfelda zdobyli trzy gole za sprawą Alexandra Zicklera (w tym meczu zanotował hat tricka), Janckera i samobója Eyjólfura Sverrissona. W Hercie wystąpił Ali Daei, były zawodnik Bayernu, a na ławce rezerwowych zasiadł znany z Lecha Poznań Piotr Reiss. Natomiast całe spotkanie w barwach „Die Roten” jako lewy pomocnik rozegrał Sławomir Wojciechowski.

W kolejnych trzech latach Bayern kończył swoją przygodę we wcześniejszych fazach. Najpierw uległ w Augsburgu Hercie (0:1), w kolejnym roku także tej samej drużynie w rundzie wstępnej po karnych. Mecz zakończył się 2:2 (dwa gole Élbera). W konkursie jedenastek monachijczycy pomylili się trzy razy. Swoich szans nie wykorzystali Willy Sagnol, Tarnat oraz wspominany już kilkukrotnie Brazylijczyk urodzony w Londrinie. Natomiast w 2003 roku zacięty mecz skończył między Bayernem a HSV skończył się 3:3 (Michael Ballack dwa razy i Élber – Bernardo Romeo dwa razy i Sergej Barbarez). Do wyłonienia zwycięzcy znowu potrzebne były karne. W tych lepsi okazali się „Die Rothosen”, którzy wykorzystali cztery jedenastki, podczas gdy dla Bayernu strzelił jedynie Salihamidzić.

W 2004 roku Bayern ponownie wygrał Puchar Ligi. W półfinale rozprawił się na stadionie w Bochum z Bayerem Leverkusen 3:0. Gole dla ekipy Felixa Magatha zdobywali Zé Roberto, Ballack oraz Torsten Frings. W finale spotkał się z Werderem Thomasa Schaafa. W dwudziestej siódmej i czterdziestej trzeciej minucie bramki zdobywał Sebastian Deisler, który w sześćdziesiątej piątej minucie zanotował asystę przy golu Ballacka. Monachijczycy poczuli się za pewnie, a Werder wziął się za odrabianie strat. Udało mu się dwa razy pokonać Olivera Kahna dzięki strzałom Ivana Klasnicia i Valériena Ismaëla.

W następnej edycji „Bawarczycy” zakończyli swój udział w półfinale, gdy okazali się gorsi od Stuttgartu, który w Monachium wygrał 1:2 (Roy Makaay – Thomas Hitzlsperger, Martin Stranzl). Natomiast w 2006 roku Bayern co prawda awansował do finału po tym, jak po karnych pokonał w Schalke 04 Gelsenkirchen 4:1 (Mehmet Scholl, Owen Hargreaves,   Roque Santa Cruz, Willy Sagnol – Peter Løvenkrands), jednak uległ w nim Werderowi, w dalszym ciągu prowadzonemu przez Schaafa.  

Z klubów zaczął płynąć przekaz, że tytuł triumfatora Pucharu Ligi jest mało znaczący, a same mecze nie stoją zazwyczaj na zbyt dużym poziomie, służąc raczej eksperymentom taktycznym i przygotowaniu się do rozgrywek ligowych. Z tego powodu rozegrana w 2007 roku edycja była ostatnią. Później powrócono już do spotkań o Superpuchar. W rundzie wstępnej Bayern pokonał w Düsseldorfie Werder 4:1 po golach Bastiana Schweinsteigera,  Hamita Altıntopa i dwóch Francka Ribery’ego. Francuz, a także Sandro Wagner zapewnili wygraną w półfinale, gdy przeciwnikiem zespołu z Bawarii był Stuttgart.

Finał odbył się w 28 lipca w Lipsku. Czterdzieści trzy i pół tysiąca widzów zasiadło na trybunach Zentralstadion. Na sędziego głównego wyznaczono Floriana Meyera z Burgdorfu. Bayern zmierzył się z Schalke 04 Mirko Slomki. Ottmar Hitzfeld wyszedł z następującą jedenastką: Oliver Kahn – Philipp Lahm, Lúcio, Martin Demichelis, Marcell Jansen – Zé Roberto, Andreas Ottl, Christian Lell, Hamit Altıntop, José Ernesto Sosa – Miroslav Klose. W drugiej połowie wprowadził jedynie Julio dos Santosa i Sandro Wagnera. W składzie rywali znaleźli się zaś Halil Altıntop, brat bliźniak Hamita, ponadto Rafinha praz Manuel Neuer. Jedyny gol w tym meczu padł w dwudziestej ósmej minucie. Daleko posłaną przez Lúcio piłkę dopadł Klose pilnowany przez Mladena Krstajicia. Do tego niefortunne wyjście z bramki zanotował dwudziestojednoletni Neuer, który jeszcze próbował nieprzepisowo powstrzymać napastnika monachijczyków. Na niewiele to się zdało. Mimo „kleszczy” i przewracania się Klose zdołał umieścić piłkę w siatce. Tym samym zapewnił swojej drużynie szósty tytuł w Pucharze Ligi.

Turniej ten wielokrotnie był przedmiotem debat. Wydaje się, że miał on więcej przeciwników niż zwolenników. Kilka razy proponowano jego reorganizację. Domagano się na przykład, by jego triumfator otrzymywał miejsce w Pucharze UEFA, żeby był rozgrywany w miesiącach zimowych, a nawet to, aby wszystkie profesjonalne kluby w Niemczech w nim uczestniczyły. Swoją propozycję w 2006 r. przedstawił również Karl-Heinz Rummenigge, który chciał, żeby mecze odbywały się w Azji, co miało promować Bundesligę na tamtejszych rynkach. Przy jakiejkolwiek krytyce Superpucharu pomysł zorganizowania podobnych zawodów może na chwilę ożyć. Jedyne, co go może wskrzesić, to wysoka umowa na prawa telewizyjne, a najlepiej do tego hojny sponsor tytularny.